Effect halvering meetfrequentie op berekende trend kustlijnligging

Een beleidskeuze is het om een structurele kustachteruitgang te bestrijden. De kustlijn van 1990, de basiskustlijn, is de norm voor handhaven-beleid en die norm wordt jaarlijks getoetst. Als bij de toetsing blijkt dat de norm overschreden, of dreigt overschreden te worden, moet er worden ingegrepen. In het algemeen betekent dit dat een zandsuppletie wordt uitgevoerd. Door RIKZ wordt elk jaar aan de hand van kustlijnliggingen gekeken of aan de norm van de basiskustlijn wordt voldaan. Over de laatste tien jaren wordt met lineaire regressie de ligging van de te toetsen kustlijn en een lineaire trend in de kustlijnligging berekend. Een vergelijking tussen de te toetsen kustlijn met de lineaire trend en de basiskustlijn leert of aan de norm wordt voldaan. In dit rapport wordt een analyse gegeven van de invloed van de halvering van de frequentie van de kustmetingen op de bepaling van de te toetsen kustlijn en de lineaire trend. Ook wordt onderzocht of een calibratieperiode van tien jaar dan nog wel de beste keus is. Voor de analyse worden de kustlijnliggingen van de volgende kustvakken geanalyseerd : Delfland (ZH), Schiermonnikoog, Texel, Noord-Holland, Rijnland (ZH), Noord Walcheren en Zuid Walcheren. Een begin is gemaakt met het meemodelleren van zandsuppleties. Er blijken grote verschillen in berekende lineaire trends en de te toetsen kustlijnligging te kunnen zijn bij een halvering van de meetfrequentie. In het algemeen geldt dat door de grote variatie van de kustlijnliggingen in de tijd een algehele halvering van de meetfrequentie niet aan te bevelen is. De keuze van de lengte calibratieperiode lijkt niet afhankelijk te zijn van de halvering van de meetfrequentie. Door het meemodelleren van de zandsuppleties kunnen er behoorlijke verbeteringen gerealiseerd worden in het beschrijven van de kustlijnliggingen.